Kendine has fikir ve metoduyla sonraki nesiller üzerinde derin et­kiler uyandıran meşhur tarihçi, sosyolog, filozof, siyaset ve devlet adamı.

Hayatının ilk yirmi yılını Tunus’ta, yirmi altı yılını Cezayir, Fas ve Endülüs’te dört yılını yine Tunus’ta ve son yirmi dört yılını da Kahire’de geçirdi. İyi bir eğitim almış, küçük yaşlardan itibaren ilim ve fikir haya­tına ilgi duymuş, ancak siyasetin cazibesinden kurtulamamıştır.

Devletin üst kademelerinde bulunma isteği takibata uğramasına, sürgün ve hapsedilmesine sebep olmuştur. Sıkıntılı bazı dönemleri ol­makla beraber genellikle saray ve konaklarda refah içinde itibarlı bir hayat sürmüştür.

Seyahat ve sürgünler nedeniyle birçok hükümdarla görüşme im­kanı bulmuş, onlar ve halk nezdinde saygın bir yer edinmiştir. Bazen devlet yönetiminde hükümdar ve vezirler kadar etkili olmuş, iktidarla­rın el değiştirmesinde önemli roller oynamıştır. Bu özelliğiyle hem desteğine ihtiyaç duyulan hem de muhalefetinden korkulan bir kişi durumuna gelmiştir.

Diğer taraftan sık sık kabileler arasında dolaşarak bedevi ka­bile hayatını yakından tanımış, fırsat buldukça ilim ve öğretimle meşgul olmuştur. Ünlü “Mukaddime”sini böyle bir bilgi ve deneyim birikimiyle kaleme almıştır.

Yaşadığı dönemde yeterince anlaşılamayan ve ölümünden sonra da kısa sürede unutulan İbn-i Haldun’u 16. yüzyılda ilk olarak keşfedip ardından eserlerini Türkçe’ye çevirenler, Osmanlı tarihçileri ve devlet adamları olmuştur. İbn Haldun 19. yüzyıldan itibaren or­yantalistlerin (doğubilimcilerin) yoğun ilgisini çekmiş ve pek çok dilde araştırmalara konu olmuştur.

1. Lübabü’l-Muhassal fî usûli’d-din

2. Şifâü’s-sâil li tehzîbi’l-mesâil

3. Kitabü’l-İber (“Mukaddime”, bu 7 ciltlik eserin